Wynajem domu w Nowej Zelandii może różnić się w zależności od wielu czynników, takich jak lokalizacja, rozmiar nieruchomości, standard wykończenia oraz aktualne trendy na rynku nieruchomości. Ceny wynajmu domów w Nowej Zelandii wahają się zazwyczaj od około 300 do 1000 dolarów nowozelandzkich tygodniowo, jednak warto zauważyć, że w niektórych ekskluzywnych lokalizacjach W rezultacie, jego wartość waha się zależnie od popytu i podaży waluty. Na 1 dolar nowozelandzki składa się 100 centów. W sumie jest pięć monet i pięć banknotów znajdujących się w obiegu. Monety o nominale 10c, 20c, 50c, NZ$1 i NZ$2. Banknoty są w nominałach NZ$5, NZ$10, NZ$20, NZ$50 i NZ$100. Długość geograficzna: 174° 46' wschód. Populacja: 417910. Auckland - szczegółowa mapa Google. Aktualny czas - Auckland, Nowa Zelandia - strefa czasowa, bieżący czas lokalny, która godzina. Vay Tiền Nhanh. Ostrzeżenia dot. COVID-19 Bezpieczeństwo W kwietniu 2019 roku władze Nowej Zelandii obniżyły stopień zagrożenia bezpieczeństwa z wysokiego na średni. Nie ma przeciwskazań dotyczących podróżowania po kraju. Wszystkim osobom zaleca się ostrożność, a w przypadku zauważenia niepokojących zachowań prosi się o kontakt z miejscową policją (nr tel. 111) Nowa Zelandia leży w strefie aktywnej sejsmicznie. Informacje i porady jak zachować się w razie trzęsienia ziemi lub wybuchu wulkanu są dostępne na stronie poniższej stronie. MSZ apeluje o zgłaszanie podróży w systemie Odyseusz. Wjazd i pobyt Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę? Paszport TAK Paszport tymczasowy TAK Dowód osobisty NIE Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży? Paszport powinien być ważny 3 miesiące od daty planowanego wyjazdu z Nowej Zelandii lub 1 miesiąc od daty planowanego wyjazdu z Nowej Zelandii, jeśli Twój paszport został wydany przez państwo posiadające swoje przedstawicielstwo w Nowej Zelandii, które może wydawać dokumenty paszportowe. Czy trzeba wyrobić wizę? Obywatele RP przyjeżdżający na okres nie dłuższy niż 3 miesiące korzystają z ruchu bezwizowego, który obejmuje następujące kategorie przyjazdów: a) pobyt turystyczny, wizyta u rodziny i znajomych, b) nauka (jeden kurs trwający do trzech miesięcy), c) pobyt w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (nieprzekraczający 3 miesięcy w ciągu 1 roku), d) niezarobkowe uczestnictwo w imprezach sportowych lub kulturalnych. Ruch bezwizowy nie dotyczy przyjazdów w celu podjęcia pracy, studiów wyższych i na pobyt stały. Przy pobytach dłuższych niż 3 miesiące konieczne jest wyrobienie odpowiedniej wizy. Szczegółowe wymagania wizowe dla poszczególnych kategorii wizowych opisane są tutaj: Przy planowym pobycie powyżej 6 miesięcy w większości przypadków konieczne będzie wykonanie badań lekarskich: Nie ma obowiązku wizowego dla obywateli RP udających się na okres do 31 dni na Wyspy Cooka, Niue i Tokelau (terytoria stowarzyszone z Nową Zelandią). Należy mieć ważny paszport i powrotny bilet lotniczy. Pobyt można przedłużyć do 6 miesięcy. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu? Obostrzenia związane z COVID-19 znajdziesz w czerwonej ramce na górze strony. Podróżny powinien zwrócić uwagę aby, dokument podróży, którym się posługuje nie był zniszczony, wcześniej zgłoszony jako utracony lub unieważniony. Dane w dokumencie paszportowym powinny być zgodne z danymi uwidocznionymi na eVisa lub NZeTA. Obywatele Polski oraz innych krajów, którzy mogą wjechać do Nowej Zelandii w celach turystycznych, korzystając z ruchu bezwizowego, mają obowiązek dokonać rejestracji NZeTA (New Zealand Electronic Travel Authority) przed rozpoczęciem podróży do Nowej Zelandii. Rejestracji można dokonać na następującej stronie: W czasie rejestracji pobierana jest opłata w wysokości 9 NZD (w przypadku gdy jest uiszczana za pomocą darmowej aplikacji na telefon komórkowy) lub 12 NZD, jeśli uiszcza się ją przez Internet. Maksymalny czas realizacji procesu rejestracji opłaty wynosi 72 godziny. Bez rejestracji i poświadczenia dokonania opłaty (w formie wydruku lub na urządzeniu elektronicznym) pasażerowie mogą nie zostać wpuszczeni na pokład samolotu lub statku pasażerskiego. W czasie rejestracji NZeTA pobierana jest dodatkowa opłata dla turystów zagranicznych (International Visitor Conservation and Tourism Levy, IVL) w wysokości 35 dolarów nowozelandzkich (NZD) za osobę. Opłatę musi uiścić większość osób przybywających do Nowej Zelandii na podstawie wizy, w tym wiz typu "working holiday", niektórych wiz studenckich i krótkoterminowych wiz do pracy. Podczas składania elektronicznego wniosku o wydanie wizy Urząd Imigracyjny Nowej Zelandii wskazuje, czy dana osoba musi uiścić opłatę IVL (jest ona automatycznie wliczana w cenę wizy). Dodatkowe warunki, których spełnienie uprawnia do przekroczenia granicy: 1) dobre zdrowie oraz nieposzlakowana opinia; 2) dokumenty potwierdzające deklarowany charakter pobytu i zamiar opuszczenia kraju w odpowiednim terminie (wykupiony bilet lotniczy do kraju, do którego posiada się prawo wjazdu) 3) środki finansowe na zaplanowany okres pobytu, tj. 1000 NZD na osobę na każdy miesiąc lub 400 NZD na osobę na miesiąc, jeżeli zostały opłacone koszty pobytu (udokumentowane np. potwierdzeniem wniesienia opłaty za hotel lub wykupieniem voucherów hotelowych). Do udokumentowania posiadania środków finansowych służą: gotówka, czeki podróżne, czeki bankowe (bank drafts) lub karty kredytowe uznanych firm z kredytem na wymienione kwoty. Na podstawie oceny, czy podróżny spełnia kryteria, urzędnik imigracyjny wstawia do paszportu pieczęć określającą termin opuszczenia Nowej Zelandii. Szczegółowe informacje wjazdowe: Potwierdzenie o przyznaniu wizy elektronicznej eVisa (jeśli dotyczy) należy wydrukować w celu okazania dokumentu na przejściach granicznych. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią? Nie ma formalnego wymogu ale jest zalecane posiadanie zgody rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią lub tylko z jednym rodzicem do Nowej Zelandii. Zasady pobytu Nie ma obowiązku meldunkowego. Ubezpieczenie Koszty leczenia poszkodowanych w wypadkach drogowych nie są objęte ubezpieczeniem komunikacyjnym, lecz pokrywa je instytucja ACC (Accident Compensation Committee), należąca do powszechnego systemu ubezpieczeń zdrowotnych. Stawia to w niekorzystnej sytuacji cudzoziemców nie mających miejscowego ubezpieczenia. Pierwsza pomoc powypadkowa jest udzielana bezpłatnie. Koszty dalszego leczenia pokrywa cudzoziemiec. Z tego względu zdecydowanie zaleca się wykupienie odpowiedniej polisy ubezpieczenia zdrowotnego. Ubezpieczenia komunikacyjne obejmują wyłącznie pojazd. Powypadkowe koszty naprawy samochodu prowadzonego przez turystę za zgodą jego właściciela pokrywane są z polisy ubezpieczeniowej (dotyczy to samochodów z wypożyczalni). Jeżeli prowadzący pojazd był w stanie nietrzeźwym, ponosi wszystkie koszty związane z wypadkiem. Zdrowie Podróżnych nie obowiązują szczepienia ochronne. Opieka medyczna jest powszechnie dostępna. W większych miastach niektóre kliniki czynne są całą dobę. Ceny podstawowych porad lekarskich: internista 50-100 NZD, specjalista 80-200 NZD (należy mieć skierowanie od internisty - poza chirurgią), dentysta 50-200 NZD. Opłata w szpitalach publicznych wynosi od 350 NZD za dobę (bez kosztów leczenia, zabiegów, operacji itp.). W sprawie szczegółowej i aktualnej informacji dotyczącej szczepień należy kontaktować się z wojewódzką stacją sanitarno-epidemiologiczną lub specjalistą ds. medycyny tropikalnej. Do Nowej Zelandii można wwieźć leki (w tym leki na receptę oraz leki podlegające specjalnej kontroli) przy sobie lub w bagażu pod następującymi warunkami. Należy: zadeklarować leki podlegające kontroli na karcie przylotu pasażera, aby po przylocie przedstawić je służbie celnej, wykazać organom celnym, że lek: jest wymagany do Twojego leczenia lub osoby znajdującej się pod Twoją opieką, która podróżuje razem z Tobą, został Ci wydany zgodnie z prawem, jest w zapasie na okres nie dłuższy, niż 1 miesiąc w przypadku leków podlegających specjalnej kontroli oraz okres nie dłuższy, niż 3 miesiące w przypadku leków na receptę nie podlegających specjalnej kontroli. Wyjątek dotyczy doustnych środków antykoncepcyjnych, które mogą być przywożone w zapasie na 6 miesięcy. lek przechowywać w oryginalnym opakowaniu. Aby wykazać, że lek został wydany zgodnie z prawem należy mieć przy sobie kopię recepty lub pismo od lekarza stwierdzające, że jesteś leczony danym lekiem (z podaniem jego nazwy i mocy). Wszystkie inne leki, w tym leki ziołowe, suplementy diety i leki dostępne bez recepty, mogą być przewożone bez ww. dokumentacji. Uwaga: Wszystko, co może być uznane za lek na receptę lub lek podlegający specjalnej kontroli, musi być zgłoszone na karcie przylotu pasażera. Jeśli masz wątpliwości, zadeklaruj to. Klasyfikację leku można sprawdzić na następującej stronie: Dodatkowe informacje dostępne są na następujących stronach: oraz Komunikat Główny Inspektoratu Farmaceutycznego sprawie przywozu lub wywozu środków odurzających i substancji psychotropowych, jakie są niezbędne do leczenia medycznego w przypadku przekraczania granic Rzeczypospolitej Polskiej. Podróżowanie po kraju Nie ma ograniczeń. Dobrze rozwinięta jest sieć hoteli, moteli, tanich noclegowni dla turystów (tzw. Backpakers) oraz kwater prywatnych. Korzystanie z komunikacji autobusowej, kolejowej, promowej oraz miejskich środków transportu nie stwarza zagrożeń. Rozbudowana jest sieć połączeń lotniczych między większymi i średnimi miastami. Informacje dla kierowców Polscy kierowcy mogą jeździć w Nowej Zelandii na podstawie polskiego prawa jazdy, przez okres 12 miesięcy. Wraz z polskim prawem jazdy należy mieć przy sobie jego oficjalne tłumaczenie na język angielski. Ruch drogowy jest lewostronny. Niektóre przepisy o ruchu drogowym odbiegają od obowiązujących w Polsce. Cło Nie ma ograniczeń przy wwozie, wymianie i wywozie środków płatniczych, jednak przy wwożeniu lub wywożeniu gotówki o wartości przekraczającej 10 tys. NZD należy wypełnić formularz Border Cash Report. Obowiązuje bezwzględny zakaz wwożenia artykułów spożywczych, owoców, roślin, nasion, kwiatów itp. Zezwala się na przywóz produktów spożywczych fabrycznie zapakowanych, zawierających na opakowaniu szczegółową informację w języku angielskim o składzie i nazwę kraju pochodzenia. Produkty te należy bezwzględnie wpisać do deklaracji celnej i na polecenie celnika okazać do skontrolowania. Wszystkie bagaże są prześwietlane - ujawnienie produktu nie zgłoszonego w deklaracji celnej powoduje automatyczne ukaranie podróżnego mandatem w wysokości minimum 200 NZD. Osoba, która ukończyła 17 lat, może wwieźć 50 sztuk papierosów lub 50 gramów tytoniu lub cygar (waga wwożonych różnych wyrobów tytoniowych nie może przekroczyć 50 gramów). Turyści mogą zrobić zakupy w strefie wolnocłowej lotniska przed kontrolą paszportową. Podróżny jest uprawniony do wwozu bez opłat celnych (poza rzeczami osobistymi) przedmiotów przeznaczonych na własny użytek i prezentów o łącznej wartości do 700 NZD. Nie ma możliwości uzyskania zwrotu podatku GST (VAT) pobieranego przy zakupach towarów i usług (wynosi on 15%). Niektóre sklepy oferują zwolnienie z podatku GST, gdy nabywca zleca wysłanie produktu na adres zagraniczny. Przepisy prawne Wwóz i wywóz wszelkiego rodzaju narkotyków oraz obrót nimi są zabronione i podlegają surowej karze. Przydatne informacje Urzędy i banki czynne są od poniedziałku do piątku w godz. W okresie od 24 grudnia do 3 stycznia większość urzędów jest zamknięta dla interesantów. Kraj jest położony w strefie sejsmicznej, istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia trzęsień ziemi oraz tsunami. Nad Nową Zelandią znajduje się dziura ozonowa, co sprawia, że oddziaływanie promieni słonecznych jest bardziej intensywne (o 40%) niż w Europie. Zaleca się stosowanie odpowiednich środków do ochrony przed ich działaniem. Nowa Zelandia dzięki szybkiemu i ścisłemu lockdownowi całkiem dobrze poradziła sobie z koronawirusem. Do tej pory potwierdzono tam 2 tys. 295 infekcji i 25 zgonów z powodu COVID-19 Jak tłumaczy Ewa Adams - Polka, która w Nowej Zelandii mieszka od 2017 r. - życie wróciło do normalności, a maseczki są obowiązkowe tylko podczas korzystania z transportu zbiorowego Niestety, aby utrzymać tak dobrą sytuację epidemiczną, prawdopodobnie przez większość 2021 r. Nowa Zelandia pozostanie zamknięta dla turystów Więcej takich tematów znajdziesz na stronie głównej Licząca niemal 5 mln mieszkańców Nowa Zelandia dość szybko uporała się z koronawirusem. Co więcej, warto podkreślić, że już w zeszłym roku przez ponad 100 dni z rzędu nie notowano tam żadnych zakażeń. Teraz sporadycznie pojawiają się pojedyncze przypadki, ale tylko wśród osób przybywających z innych krajów i przebywających w izolacji. Zobacz także Obowiązkowe szczepienia na COVID-19 przed podróżą? - 28 lutego 2020 r. w Nowej Zelandii odnotowano pierwszy przypadek COVID-19. Od 16 marca każdy, kto przylatywał do kraju, musiał odbyć dwutygodniową kwarantannę. Jednak już trzy dni późnej rząd zamknął granice dla wszystkich oprócz Nowozelandczyków i osób posiadających stałe rezydentury. Z kolei 25 marca - kiedy mieliśmy odnotowane 102 przypadki koronawirusa - została wprowadzona narodowa kwarantanna najwyższego stopnia - opowiada Ewa Adams i dodaje, że obostrzenia, które wtedy wprowadzono, były dość restrykcyjne. Warto podkreślić, że obecnie w Nowej Zelandii jest 65 aktywnych zakażeń koronawirusem, a od wybuchu epidemii potwierdzono tylko 2 tys. 295 infekcji i 25 zgonów z powodu COVID-19. Życie w Nowej Zelandii wróciło do normalności? Patrząc na zdjęcia, które docierają do nas z Nowej Zelandii, można uznać, że życie toczy się tam zupełnie inaczej niż w Europie. Tłumy na koncercie z serii SIX60 Saturdays, Nowa Zelandia Jak informował "Newsweek", 16 stycznia odbył się koncert na świeżym powietrzu, w którym uczestniczyło 20 tys. osób. Nie było wymogu noszenia maseczek ani zachowania dystansu społecznego. Okazją do tej hucznej imprezy był upływający już, drugi miesiąc bez żadnych nowych transmisji COVID-19 wśród mieszkańców. Jak wspomina Polka, obecnie w Nowej Zelandii maseczki nie są już obowiązkowe z wyjątkiem korzystania z transportu publicznego. Foto: Kerry Marshall / Getty Images Tłumy na koncercie z serii SIX60 Saturdays, Nowa Zelandia Nowa Zelandia będzie zamknięta dla turystów nawet do końca roku? Nowa Zelandia jest zamknięta dla turystów od 19 marca 2020 r. i nie zapowiada się, aby w najbliższym czasie miało się to zmienić. Zgodnie z ostatnimi zapowiedziami premier Nowej Zelandii Jacindy Ardern, granice kraju pozostaną zamknięte przez większą część 2021 r. ze względu na niesłabnącą pandemię koronawirusa. Foto: archiwum rozmówczyni Ewa Adams Jak tłumaczy Ewa Adams, premier nie rzuca słów na wiatr i skoro mówi o dalszym zamknięciu granic, to jest wysoce prawdopodobne, ze tak właśnie będzie. Aby podróże do Nowej Zelandii mogły zostać wznowione władze albo potrzebują pewności, że osoby zaszczepione nie przekazują COVID-19 innym (czego na razie nie wiadomo), albo wystarczająca część populacji musi zostać zaszczepiona. Jak tłumaczyła szefowa nowozelandzkiego rządu, każda z tych opcji zajmie trochę czasu. Ewa Adams - do Nowej Zelandii przeprowadziła się wraz z mężem w 2017 r. Jest właścicielką Little Bread Loaf - pierwszej polskiej piekarni w tym kraju, która znajduje się w mieście Lower Hutt. Źródła: Onet, PAP Dr Joanna Siekiera; Fot. zbiory prywatne Rodziny zmarłych w Nowej Zelandii często nie potrafią zawrzeć porozumienia z władzami w sprawie pochówku. Wówczas to angażowane są służby porządkowe, a sprawa niejednokrotnie ma swoje zakończenie w sądzie rejonowym. Temat ten zyskał na znaczeniu wraz z większą świadomością społeczeństwa obywatelskiego i szerszymi możliwościami kontaktu z państwem - pisze dr Joanna Siekiera z Wydziału Prawa Uniwersytetu w nowozelandzkie to hybryda zwyczajowych i religijnych norm pochodzących od rdzennej mniejszości maoryskiej i brytyjskiego systemu prawa precedensowego. Należy podkreślić, że zwyczajowe prawo Maorysów (tikanga) posiada de iure pozycję normy o charakterze ius cogens. Wszelkie orzeczenia sądów i trybunałów czy akty parlamentu w Wellington lub czynności administracyjne powinny być podejmowane zgodnie z tikanga. Dotyczy to również prawa cywilnego, w tym pochówku. Ryc. 1 Herb Nowej Zelandii od 1956 r. (wersja aktualizująca herb powstały w 1911r.) Prawo Nowej Zelandii charakteryzuje się naprzemiennym przenikaniem porządków i tradycji prawnych: ustawowej, spisanej przez ludność pochodzenia europejskiego oraz zwyczajowej, przekazywanej ustnie przez autochtonów – Maorysów. Pierwszy zbiór norm, a zatem te przepisy, które powstały w ramach narzuconego kolonialnego systemu common law, należy podzielić na pochodzące od dwóch państw: 1) Imperium Brytyjskiego, jeszcze za czasów, gdy Aotearoa (Oficjalna nazwa Nowej Zelandii w drugim języku urzędowym, tj. maoryskim, oznacza ‘Kraina Długiej Białej Chmury’) stanowiła brytyjską kolonię, a później dominium; 2) Nowej Zelandii – odkąd rząd w Wellington zyskał suwerenną możliwość ustanawiania własnego prawa niezależnego od aktów przyjmowanych przez parlament w Londynie (w 1947r.). Drugim elementem nowozelandzkiego porządku prawnego jest tikanga – maoryskie prawo zwyczajowe. Plemiona Maorysów opracowały płynnie funkcjonujący system sprawowania władzy, struktur cywilnych oraz przyjętych i zaakceptowanych zwyczajów na długo przed najazdem Brytyjczyków w XIX w. Te normy prawne regulowały szereg ważnych zagadnień w życiu codziennym ludności. Były to kwestie związane z handlem i prawem do ziemi, prawo rodzinne, pokojowe rozwiązywanie konfliktów czy ochrona środowiska, będącego wszak, zgodnie z wierzeniami, istotowo złączonym z ludźmi. Prawo zwyczajowe Maorysów jest głęboko zakorzenione w ich religii, która powiązana jest z kultem sił przyrody. Stąd tikanga pochodzi bezpośrednio z pragmatycznej wiedzy o geograficzno-społecznych warunkach na Wyspie Północnej i Południowej, na które składa się państwo nowozelandzkie. Konflikt norm dotyczących pochówku pozostaje nierozwiązany, a dotyczy wielu obywateli; nie tylko tych, którzy są etnicznie Maorysami, ale także ich przyjaciół, partnerów czy współmałżonków. Rozwiązania proponowane przez jedną stronę nie zawsze satysfakcjonują tę drugą, podczas gdy sztywne regulacje strefy światopoglądowej spotyka się ze sprzeciwem społeczeństwa. W procedurze cywilnej obserwuje się konflikt między prawem stanowionym, prawem zwyczajowym mniejszości, a wolą rdzennych testatorów. Maoryski zwyczaj pogrzebu zwany jest tangihanga (tangi). Sam pochówek składa się z trzech etapów: publiczna inicjacja, ceremonia i wreszcie usunięcie tūpāpaku (ciała nieboszczyka). Obrzęd zmienił swoją formę od czasów kolonizacji, wraz z chrystianizacją plemion autochtonów, jednak merytoryczne odniesienie do wędrówki duszy pozostało. Obecnie to właśnie ostatni etap wzbudza najwięcej kontrowersji prawnych. Bardzo często bowiem zwyczaje pochówku Maorysów są niezgodne z normami zawartymi w prawie wewnętrznym . W ostatnich latach toczyło się kilka postępowań cywilnych między osobami pochodzenia maoryskiego. Ustawa o pochówku i kremacji z 1964 roku była sprzeczna z wolą rdzennych testatorów. Jednak bardzo często te tradycyjne rytuały pogrzebowe są niezgodne ze standardami prawa stanowionego. Wielokrotnie rodziny zmarłych nie potrafią zawrzeć porozumienia w sprawie pochówku, uszanować woli testamentowej osoby pochodzenia maoryskiego bądź Pakeha (europejskiego), czy wreszcie przestrzegać prawa stanowionego. Wówczas to angażowane są służby porządkowe, a sprawa niejednokrotnie ma swoje zakończenie w sądzie rejonowym. W ostatnich latach odnotowuje się liczne konflikty cywilne w związku z próbą wykradzenia zwłok z domu pogrzebowego zamordowanej Ashlee Edwards (Bilby 2012), brakiem zgody rodziny na pochowanie komika Billy’ego T. Jamesa wraz z jego przetransplantowanymi częściami serca czy wykradzeniem i pochowaniem ciała Tiny Marshall-McMenamin przez ojca celem uprzedzenia pochówku zgodnego z wolą męża zmarłej. Tematyka ta jest niełatwa, wrażliwa, a nawet drażliwa z uwagi na tak kruchą kwestię, jak ostatnie pożegnanie najbliższych osób. Jednak do konfliktu norm dochodzi także zagadnienie religii i tradycji praprzodków. Tutaj należy mieć na uwadze, iż prawo ludności autochtonicznej zajmuje wysokie miejsce w hierarchii źródeł prawa nowozelandzkiego, a każda sprawa musi być rozpatrywana indywidualnie. Jak pokazują ostatnie lata, rośnie liczna powództw cywilnych, ale także postępowań karnych w związku z nielegalnym obchodzeniem się ze zwłokami. Ilustruje to społeczne napięcie, gdzie obywatele reprezentujący inne tradycje, w tym kultury prawne, mają spore trudności z kultywowaniem swoich wartości. Z jednej strony dowodzi to coraz większej świadomości społeczeństwa obywatelskiego, które wie, jakimi metodami i w jakiej instytucji dochodzić swoich racji, czy to na drodze sądowej, czy pozasądowej. Z drugiej jednak strony, orzeczenia sądów Nowej Zelandii oraz szereg ustaw stoją na straży równości wszystkich: Maorysów oraz pakeha stawiając przed nimi tożsame wymagania. Religia ma istotne znaczenie w życiu publicznym, jednak porządek państwowy oraz element wolicjonalny obywatela musi być uszanowany, nawet jeśli stoi to w sprzeczności z normami religijnym. Fragment artykułu: J. Siekiera, Konflikt norm pomiędzy maoryskim zwyczajem pochówku a nowozelandzkim prawem ustawowym, “AUL. Folia Iuridica” Tom 92 (2020). Źródło: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego Joanna Siekiera - prawnik międzynarodowy, doktor nauk społecznych w dziedzinie nauk o polityce publicznej, pracuje jako postdoktor na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Bergen w Norwegii, radca prawny w projekcie „Mare Nullius: Sea Level Rise and Maritime Sovereignties in the Pacific”. Była stypendystka rządu Nowej Zelandii na Uniwersytecie Victorii w Wellington. Tezę doktorską obroniła w 2017 r. w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Autorka ponad 80 prac naukowych o zasięgu międzynarodowym, w kilku językach, a także trzech współautorskich monografii. Jej specjalizacja to prawno-polityczne relacje na Pacyfiku Południowym, a także prawo wojenne (

praca w nowej zelandii 2020